کیفیت آراماس

کنترل کیفیت آراماس

کنترل کیفیت

بر اساس استاندارد ملی ایران به شماره 92 با عنوان عسل، روش های کنترل کیفیت عسل تدوین شده است. این استاندارد در سال 1398 مورد تجدید نظر قرار گرفت. در این استاندارد تاکید شده که عسل به وسیله زنبورها و از شهد گیاهان تولید می شود.

استاندارد عسل

1- خلوص : بر این اساس وجود موم در عسل صاف شده، اجزای بدن زنبور، قطعات گیاهی و هر ماده ی دیگری در عسل ممنوع است و مصداق تقلب می باشد.

2- عطر و بوی عسل :

عطر و بوی عسل باید با گیاهی یا گیاهانی که از آن تهیه می شود، متناسب باشد.

3- طعم و مزه عسل :

معمولا طعم عسل شیرین است و در آن مزه های نامطبوعی مانند سوختگی، تخمیر و ترشیدگی وجود ندارد.

ویژگی های مهم عسل

1- تعیین میزان قندهای فروکتوز، گلوکز و مالتوز:

در مراحل آنالیز کیفیت عسل در آزمایشگاه، ابتدا قندهای فروکتوز، گلوکز و مالتوز اندازه گیری می شوند. معمولا میزان این قندها در عسل های طبیعی (قبل از مرحله هیدرولیز) بیش از 65 % گزارش می شود. در صورتی که این معیار بیشتر از 70 % باشد، مقدار ساکارز عسل کمتر خواهد بود. این امر نشان دهنده کیفیت بهتر عسل است.

2- اندازه گیری میزان ساکارز :

ساکارز یک فاکتور مهم برای تفکیک عسل های طبیعی از تغذیه ای می باشد. امروزه در آزمایشگاه ها با استفاده از محلول فهلینگ و معرف متیلن بلو مقدار این قندها را قبل و بعد از هیدرولیز اندازه گیری می کنند. ساکارز از یک واحد گلوکز و یک واحد فروکتوز تشکیل شده است. اگر مقدار ساکارز عسل کمتر از 5% باشد، نشان می دهد که عسل  طبیعی است. در حالی که این عدد در عسل های تغذیه ای بیشتر از 5% می باشد.

3- تعیین نسبت قند فروکتوز به گلوکز (F/G)

انواع مختلفی از قندها در ترکیب عسل وجود دارند. از جمله آنها می توان به فروکتوز و گلوکز اشاره کرد. معمولا مقدار فروکتوز در عسل بیشتر از گلوکز است. بسیاری از آزمایشگاه ها در زمان بررسی کیفیت عسل به این نسبت توجه می کنند. آنها با استفاده از نسبت فروکتوز به گلوکز می توانند مدت زمان رُس بستن عسل را تعیین نمایند. علاوه بر این می توانند عسل های طبیعی را از عسل های تقلبی و تغذیه ای تفکیک کنند.

اگر این نسبت بیشتر از یک باشد، نشان می دهد که زنبورها با استفاده از شهد گل ها، عسل را تهیه کرده اند و از مواد قندی مصنوعی تغذیه نکرده اند. با توجه به اینکه مقدار فروکتوز عسل تقریبا 38% و گلوکز آن 30% می باشد، این نسبت در عسل های طبیعی و ارگانیک عددی بین 2/1-1 است. در حالی که در عسل های مصنوعی این عدد کمتر از 95/0 می باشد. حداقل مقدار قابل قبول برای این نسبت در استاندارد ملی ایران ((ISO 92 مقدار 9/0 تعیین شده است.

4- اندازه گیری هیدروکسی متیل فورفورال (HMF)

یکی از مهم ترین فاکتورهای تعیین کیفیت عسل می باشد و معیاری برای میزان حرارت دیدن عسل محسوب می شود. گاهی اوقات برخی از تولیدکنندگان برای جلب توجه مشتریان و رفع شکرک عسل، آن را حرارت می دهند. عواملی مانند رطوبت بالا، درجه حرارت پایین نگهداری و میزان بالای گلوکز در عسل باعث شکرک بستن آن می شوند. اگر عسل را گرم کنند ترکیبی به نام هیدروکسی متیل فورفورال در آن تولید می شود که سرطان زا می باشد. وجود این ترکیب در عسل نشان می دهد که به آن شربت گلوکز اضافه شده است. در صنعت، ساکارز را تحت تاثیر اسید و حرارت قرار می دهند تا شربت گلوکز تولید کنند. این عمل موجب ایجاد ترکیب هیدروکسی متیل فورفورال در عسل می گردد. در قانون استاندارد ملی ایران مقدار قابل قبول و مجاز HMF (هیدروکسی متیل فورفورال) حداکثر 40 میلی گرم در کیلوگرم است.

5- فعالیت دیاستازی

آنزیم های مختلفی مانند آمیلاز، اینورتاز، فسفاتاز، کاتالاز و گلوکز اکسیداز در عسل وجود دارند که با نام دیاستازها شناخته می شوند. فعالیت دیاستازی عسل طبیعی به دلیل این آنزیم ها می باشد که باعث می شود تا دستگاه گوارش عملکرد بهتری داشته باشد. با توجه به این که آنزیم ها دارای یک ساختار پروتئینی هستند در اثر حرارت دیدن و به مرور زمان از بین می روند. این امر باعث می شود تا فعالیت دیاستازی آنها کاهش یابد. بر اساس استاندارد ملی ایران ISO 92 کمترین مقدار فعالیت دیاستازی عدد 8 بر حسب واحد دیاستاز می باشد. البته باید به این نکته توجه داشت که برخی از عسل های تک گل به صورت طبیعی فعالیت دیاستازی پایینی دارند.

6- آزمایش پرولین

یک آنزیم مهم در عسل طبیعی، پرولین نام دارد. در آزمایشگاه ها برای تشخیص کیفیت عسل از آزمون پرولین استفاده می کنند. در این آزمون، میزان این آنزیم را اندازه گیری می کنند. هر چقدر این عدد بیشتر باشد، کیفیت عسل بهتر است. این عدد نشان می دهد که زنبورها به صورت مصنوعی تغذیه نشده اند. بر طبق استاندارد ملی ایران، کمترین مقدار این آنزیم در عسل باید 180 میلی گرم در کیلوگرم باشد.

در اینجا به برخی از روش های تعیین کیفیت عسل اشاره کردیم. در آزمایشگاه ها علاوه بر ارزیابی این موارد به بررسی رطوبت، PH، اسیدیته آزاد، مواد معدنی، هدایت الکتریکی و مواد جامد غیر محلول نیز می پردازند.

لازم به ذکر است که امکان تعیین اصالت و کیفیت عسل، فقط در آزمایشگاه های تخصصی وجود دارد. پرسنل ماهر و با تجربه این آزمایشگاه ها، تمام معیارهای فیزیکی، شیمیایی و … را در نظر می گیرند و نتایج آزمون های انجام شده بر روی عسل را تفسیر می کنند. این کارشناسان خبره برای تحلیل کیفیت عسل، بسیاری از فاکتورها را مورد بررسی قرار می دهند. با تعیین یک فاکتور نمی توان کیفیت عسل را تعیین نمود.

محصولاتی که در شرکت عسل طبیعی آراماس به مشتریان عزیز ارائه می شوند، دارای کیفیت بالایی هستند و تحت آزمایش های مختلف قرار گرفته اند. برگه آزمایش محصولات آراماس نشان دهنده کیفیت بالای آنها است.